حضرت یحیی از پیامبران است که در دوران کودکی به مقام نبوت رسید. نام او در قرآن کریم، پنج مرتبه درسوره های آل عمران، انعام، مریم و انبیا آمده است. مادرش ایشاع خاله حضرت مریم علیهاسلام و پدرش حضرت زکریا علیه السلام کفیل حضرت مریم بود. او معاصر حضرت عیسی علیه السلام و از پیروان او و به گفته بعضی، جانشین حضرت عیسی می باشد. تولد او بطور معجزه آسابود، زیراسن پدر پیرش از 90 سال گذشته و مادرش هم پیر و نازا بود و هردو از فرزنددار شدن ناامید بودند، اما خداوند با دعای حضرت زکریا، یحیی را به آنها داد. نامش را خود خداوند گذاشت و تا قبل از او هیچ کسی چنین نامی نداشت. درهمان کودکی، خداوند به او حکمت عطا کرد. یحیی از همان موقع، مشغول عبادت پروردگارش شد. دوران عمرش را به زهد و ترک لذت های دنیا و دوری از هواهای نفسانی گذراند، تاجائی که به همین علت با هیچ زنی ازدواج نکرد. لباسش پشمینه و ساده بود. نان جو میخورد. هیچ درهم ودیناری هم نیندوخت.
در حالات و فضائل او گفته اند که بسیار پرهیزکار بود و نسبت به پدر و مادرش زیاد نیکی میکرد. هیچوقت در مقابل خدا عصیان و نافرمانی نکرد. در میان قومش بزرگ و آقا و شریف بود، بطوریکه مردم به او علاقه زیادی داشتند. دور او جمع می شدند و او مردم را موعظه و به تقوا و دوری از گناه، دعوت می کرد. او مورد مراجعه مردم بود و بین آنها قضاوت می کرد. حضرت یحیی چنانکه ذکر شد، به حضرت عیسی ایمان آورد و پیغمبری او را تصدیق کرد. وی از بندگان صالح خداوند بود. خداوند در سه جا از قرآن کریم برای او سلام و درود فرستاده است: روزی که به دنیا آمد و روزی که از دنیا میرود و روزی که زنده دوباره برانگیخته میشود. این سه روز، سخت ترین موقف هائی است که همه انسانها دارند. شهادت او بدست یکی از پادشاهان بنی اسرائیل بود که به خاطر عشق به یک زن بدکاره و خبیث، که درخواست قتل یحیی را از پادشاه کرده بود، انجام شد. البته در بعضی از تواریخ هم نقل شده که پادشاه می خواست با دختر برادرش ازدواج کند، اما حضرت یحیی چون با این ازدواج بنابر آئین عیسای مسیح مخالفت کرد، آن زن کینه یحیی را به دل گرفت و از عموی خود درخواست کرد که باید یحیی را به قتل برسانی تا به وصال من برسی. آن پادشاه هوسباز هم دستور داد سر حضرت یحیی را از تن او جدا کردند و در طبقی گذاشتند و برای آن زن هدیه بردند.
روایت است که آسمان در شهادت دو نفر گریست: یکی برای یحیی پیغمبر و یکی برای امام حسین علیه السلام. البته در معنای گریستن، تعابیر مختلفی است؛ یا کنایه از شدت و بزرگی مصیبت و یا اینکه اهل آسمانها گریه کردند. قبر این بزرگوار در مسجد جامع اموی در دمشق میباشد.
نظرات شما عزیزان:
تبادل لینک هوشمند 